|
præcipuæ, quarum principes erant Ædui et Arverni[1]. Hi à longo tempore de potentatu et de summa in Galliarum administratione auctoritate inter se contendebant, et quammaximum poterant Civitatum numerum ad suas partes trahere conabantur. Arverni tandem et Sequani, cùm se inferiores cernerent, Germanos mercede accersiverunt, et Æduos superarunt, omni nobilitate eorum interfecta. Sequanis magno constitit hæc victoria : nam Ariovistus Germanorum rex tertiam partem agri Sequani occupavit, et de altera parte Sequanos decedere jussit. Ubi primùm Cæsar in Gallias advertit, facta est rerum commutatio : Ædui superiores evasere, Arverni et Sequani principatum dimittere coacti sunt. In eorum locum Remi successerunt, et ii, qui propter veteres inimicitias nullo modo cum Æduis conjungi poterant, se Remis in clientelam dicarunt. Hos illi diligenter tuiti sunt, et in conservanda sua nova auctoritate omnem curam adhibuerunt, ita tamen ut longe principes haberentur Ædui, secundum locum dignitatis Remi obtinerent. Civitates, quæ alteri è præcipuis factionibus sese in clientelam commendabant, ei tributum pendebant : quin et cùm duæ Civitates sese invicem bello lacesserent, quæ superior evadedat, alteram tributariam faciebat, eique obsides imperabat. Ambiorix rex aut dux Eburonum[2] multùm confitetur se debere Cæsari, quòd, ejus opera stipendio liberatus esset, quod Atuaticis finitimis suis pendere consuesset ; quòdque ei et filius et fratris filius ab Cæsare remissi essent, quos Atuatici obsidam numero missos apud
- ↑ Pagg. 213. 254.
- ↑ Pag. 245.
|
