|
ipso rege hostium septem millia ceciderunt. « Exinde Massilienses cœperunt festis diebus portas claudere, vigilias agere, stationem in muris observare, peregrinos recognoscere, curas habere, ac velati bellum haberent, sic urbem pacis temporibus custodire. Posthæc magna illis cum Liguribus, magna cum Gallis bella fuere : quæ res et urbis gloriam auxit, et virtutem Græcorum multiplicata victoria celebrem inter finitimos reddidit. Carthaginensium quoque exercitus, cùm bellum captis piscatorum navibus ortum esset, sæpe fuderunt, pacemque victis dederunt ; cum Hispanis amicitiam junxerunt ; cum Romanis prope ab initio conditæ urbis fœdus summa fide custodierunt, auxiliisque in omnibus bellis industriè socios juverunt. Quæ res illis et virium fiduciam auxit, et pacem ab hostibus præstitit. Cùm igitur Massilia fama rerum gestarum, et abundantia opum, et virium gloria virente floreret, repentè finitimi populi ad nomen Massiliensium, veluti ad commune exstinguendum incendium concurrunt. Dux consensu omnium Catumandus regulus eligitur, qui cùm magno exercitu lectissimorum virorum urbem hostium obsideret, per quietem specie torvæ mulieris, quæ se deam dicebat, exterritus, ultrò pacem Massiliensibus fecit. Revertentes à Delphis[1] Massiliensium legati, quò missi munera Apollini tulerant, audierunt urbem Romanam à Gallis captam incensamque. Quam rem domi nuntiatam, publico funere Massilienses prosecuti
- ↑ Pag. 485.
|
