quam homines lingua uti, suis carminibus testatum reliquit. Itaque quam avem cymindin homines vocent, a Dis eam chalciden appellari: collem quemdam ante Ilion, Batiean humana lingua, DEORUM vero, Myrrhines monimentum dici: Iam Briareum Di, Aegeona homines nuncpant. Postremo quem Scamandrum amnem dicant homines: illi inter DEOS Xantho nomen esse. Quod cum summus poeta fingeret, qui nihil usquam temere finxit, illud spectasse consentaneum videri potest: magnam esse linguae cum mente convenientiam: eoque fieri, ut ad me[n]tis aut sublimitatem, aut humilitatem semper se accommodet loquendi vis: Par esse igitur, Dis no[n] esse cum hominibus communem linguam, cum neque una sit & eadem utrique naturae mens. Quod si a ratione id non abhorret: & illud certe doctis concedi potest: Ut qui altiore ac sanctiore (ut ita dicam) mente praediti sint: a vulgo etiam se, atque indoctorum turba, propria loquendi forma seiungant. Et qua nam alia ratione putamus, poetas, divinos plane homines, suam sibi qua[n]dam a populari certe sermone alienissimam lingua[m] instituisse, nisi ut se quam longissime a multitudinis imperitae consuetudine abducerent? Quod si doctissimi plurunque ac humanarum, divinarumque reum consultissimi homines, de industria sapientiae suae arcana
