Quas ego dum inspicio luco protectus opaco
Ramorum furtim densam volitare per umbram,
Arma manu arripio, mentis vix compos, anhelo
Corda micant pulsu, flexaeque foramine cannae
Postico[1] intrudo teretes cum fomite capsas, 50
Haud mora iucundi coepturos praelia Martis.
Inde cavum laeva ferrum dextraque retentum,
Malleolum subter digitus simul impulit index,
Letiferum incenso contorquet pulvere plumbum.
Verum ubi disploso sonuerunt sulphure bombi,
Primaque deiicio quaesitam praemia praedam,
Atque aliae avulsas volitare per aëra pennas
Videre et socias proscissas turpiter artus,
Diffugiunt; qua phoebeos umbracula mori
Excludunt ictus, ilexve nigerrima ramis 60
Aufert conspectum, remeant, trepidantque silentque.
Hic latuisse diu cogit pavor, hic quoque pestem
Pellere posse ratae, nostramque evadere dextram.
Nil agitis! vestram evincet patientia fraudem,
Ut clare insonuit tenebrosos passa per aestum
Secessus, fuerat plumis ubi clausa novandis,
Capta oculis fringilla[2] (fides nam magna vocanti)
Desiluisse audent, et aperto credere sese
Haud timidae coelo; dulci quin carmine quaedam
Arcessita procul ferro venit obvia nostro. 70
Credula pro nimium! misero crudelia leto
Te quoque fata premunt. Victos modulamine quondam
Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/90
Haec pagina emendata est
86
ficedulae.
