 VI |
VIII  |
VII. - AD VICTOREM REGEM
ANNO ITALIAE LIBERATAE L
Hic tu manebis, conditor, optime.
Terramque frustra magnus equus fodit,
tamquam peracturus diremptam
320 nocte viam dubiamve pugnam. Consistat. Absunt iam litui procul.
Vanescit omnis clamor. Obit furor
ceu sidus infestum. Renidet
Pax roseo veneranda caelo.
325 Haec ara Pacis, fortis eques, tuae.
Te rura caelum nutriat augure
frugesque sol felix ab arvis
eliciat latiusque raster. Ac temptet altis oppida sibilis
330 foedetque fumis ignipotens labor
dum dulcis umbra lar et unum
quemque suus iuvet hortus aura. Maestos sequatur carior exsules
antiqua mater nec sinat immemor
335 errare per diversa terrae
solivagos inopesque iuris. Nostri revisant litora navitae,
quodcumque nobis paruit aut patet
per nos, et acres classe certent
340 velivolum perarare caelum. Magnis iuventus maior avis suo
fungatur ultro munere nec bonas
detrectet artes nec pudorem et
casta modum veteresque mores.
345 Aedes nitenti congreget atrio
parvos Quirites et docili beet
virtute. Quos auscultet altrix
Italia Italiam canentes. Hic tu manebis, pacifer, aereus.
350 Frustraque terram magnus equus cavet.
Quod si Latini, Victor, olim
«Mars vigila!» clupeos moventes dicemus, armis cum fragor ingruat
circum recussis, clangor ad ultimum
355 certamen erumpentis ensis
quo placidae tremat ara Pacis, clangore longo tunc iterabitur
clivoque sacro Ianiculum procul
atque ensis ensi duxque regi,
360 quod solitus, resonabit: «Adsum!» et fluctuantem subter equis suam
prorsus videbunt Italiam mari
terraque supremae perennesque
excubiae geminusque vindex.