Pro Patria/IV

Cunobelinus	Boadicea

IV. Caractacus^[1]

[eius, and suus, a, um. contrasted.]

5. Post mortem Cunobelīnī, Claudius, quārtus prīnceps Rōmānōrum, expedītiōnem contrā Britannōs parāvit. Cōnsilium eius erat tōtam Britanniam dēbellāre et cum imperiō Rōmānō cōnsociāre. Itaque annō tertiō et quadrāgēsimō ūnī ex ducibus suīs, Aulō Plautiō, magnum numerum cōpiārum pedestrium et equestrium mandāvit. Eae merīdiānam partem īnsulae nostrae facile occupāvērunt. Oppidum Camulodūnum expugnāvērunt, ubi Rōmānī post paucōs annōs colōniam veterānōrum collocāvērunt. Ea prīma urbs Rōmāna in Britanniā fuit. Propter victōriam ā Britannīs reportātum prīnceps Rōmānus fīliō suō nōmen Britannicō dedit. Fīlius eius priōre annō nātus erat. Sed Britannī nōndum dēbellātī erant. In silvās montēsque Cambriae sē occultāverant, ubi duae gentēs bellicōsae, Ordovicēs et Silurēs, per septem annōs contrā Rōmānōs fortiter rebellāvērunt. Cōpiīs Britannicīs Caractacus, fīlius Cunobelīnī, praeerat. Nōmen eius per tōtam Britanniam celebre erat. Nōn facile erat eās gentēs Cambriae dēbellāre. Reliquiae castrōrum Rōmānōrum Viroconiī, Devae, Iscae hodiē exstant. Sed legiōnēs Rōmānae tandem victrīcēs fuērunt, et Silurēs Ordovicēsque magnō proeliō superāvērunt. Deinde ducem eōrum audācem et īnsignem Rōmam captīvum dēportāvērunt.

[ipse, ipsa, ipsum.]

6. Nōmen Caractacī iam per tōtam Italiam celebre erat; nam victōriam Rōmānōrum per novem annōs retardāverat. Et omnēs hominēs cupidī erant rēgem Britannōrum ipsum spectandī. Itaque Claudius populum ad grande spectāculum convocāvit. Magna multitūdō captīvōrum Britannicōrum ūnā cum Caractacō ipsō et uxōre frātribusque eius in catēnīs aderant. Tum cēterī captīvī veniam prīncipis implōrāvērunt. Sed Caractacus ipse animum audācem et vērē Britannicum praestitit. Ante oculōs prīncipis ipsīus collocātus “Rēx sum” inquit “et rēgibus clārīs oriundus: fuērunt mihi virī, equī, arma. Nōn mīrum est sī contrā vōs Rōmānōs prō lībertāte pugnāvī. Vōs tōtī orbī terrārum imperitandī cupidī estis; sed nōbīs Britannīs nōn mōs est servitūtem tolerāre. Mortem nōn formīdō.” Tum prīnceps propter admīrātiōnem tantae audāciae veniam lībertātemque Caractacō ipsī et uxōrī frātribusque eius dedit. Sīc Tacitus in capite septimō et trīcēsimō librī duodecimī Annālium narrat.

V. Boadicea

[ille, illa, illud.]

7. Annō post Chrīstum nātum prīmō et sexāgēsimō Britannī rebellāvērunt. Suētōnius Paulīnus, ūnus ex ducibus Nerōnis, quīntī prīncipis Rōmānōrum, Britanniae tum praeerat. Ille in Monam īnsulam penetrāvit, ubi magnum numerum

Cunobelinus	Boadicea

——————

Notae

1. Tacitus ducem Silurum Caratacum (non Caractacum) vocat.