 Christiana progressio |
Ad lucidum M. Parocchium  |
VIRGO DRACONIS VICTRIX
| Inimicitias ponam inter te et mulierem |
Vos ubi prima Patris fovit iam cura superni,
Alma sub aurato nituit cum lumine tellus
Vere novo, tepidisque virens ager horruit auris,
Adferor, o prisci nostrum genus unde Parentes;
Regna beata iuvat dulcesque revisere cunas.
At non vestra procul meditor discordibus armis
Carmine quae innocuas aluerunt gaudia mentes,
Irrita quae acternum nimium cita dispulit hora!
Heu cur abruptis video turbata procellis
Lumine quae tanto risere nitentia coeli 10
Convexa, et tetra miror circumdata nocte?
Verum quis vobis fuerit status, aethere postquam
Disiecit nubes aurora, diemque reduxit
Mente agitare libet. Siluit vox missa per auras
Infandum patri sobolique minata ruinam:
Haud mora per tenebras Virgo coelo astitit alto.
Qualis erat! candore genas afflata rubentes,
Tempora bissenis redimita micantibus astris
Sole recens orto niveos induxerat artus,
Presserat et niveo scrae pede cornua Phoebes. 20
Protinus hic rapidis fidissima nuncia veri
Aera per liquidum volitans Spes tollitur alis
Aurea saecla canens mutataque foedera mundo,
Pacatasque animis memorat coelestibus iras.
Tunc lacrymis caruere genae, depulsus et acer
Corde dolor, felix vestras cum venit ad aures
Nuncius, humanae patres ab origine gentis.
Ecce autem nebula fultus positisque sagittis
Monstrum torva tuens, auctorem quippe malorum,
Flammata Omnipotens fatis sic ora resolvit: 30
Heu stirpem invisam, iussa heu rescindere nostra
Audacem, Edenisque hominem detrudere regnis:
Insidias, versute, lues, aeternaque bella
Teque tuosque manent, vestris nec cernitur aetas
Exitiis positura modum, miserata labores.
Hoc tibi, Iesseûm Virgo sata sanguine regum,
Do proprium: tibi fas impune odisse, furentem
Vesana rabie squamisque adstantibus hydrum.
«His ego nec metas odiis nec tempora pono»
Tuque, o Virgo, odiis haud exsaturata quiesces. 40
Tempus quin veniet, sancto quum Flamine Natum
Parturies enixa gravis: divina propago,
Imperium sine fine; probrosa hic vincula rumpet.
Olli sub pedibus nequicquam advertere morsus
Conatus saniem et spumas aget ore cruentas,
Illisoque cadet cervix elata cerebro.
Dixerat: illa nova ridens in luce refulsit,
Ter dulces toto sonuerunt aethere cantus.
Hic vero immanis, visu mirabile, serpens
Quem super ingenti exitio miseraque ruina 50
Ira coquit euraeque vorant, insibilat horrendum
Ardens virgineum decus obtenebrare veneno:
Numine tuta Dei raptim fugit illa per auras.
Exin hic toto aligeros concurrere coelo
Mille vides, glomerantque acies ac praelia miscent.
Hinc inimica phalanx inferna ab sede profecta,
Fertque potens illinc superorum exercitus arma.
Cedere iamque loco, iam findi cernitur hostis,
Scindit se coelum, totumque fragore remugit,
Et colubrum et socios rapit ima in tartara vortex. 60
Victrix utque cohors volitans se ex caede recepit
Indice lactitiae demulcet sidera cantu,
Altera bella canens simili cessura triumpho.
«Quid tanto circum fremuerunt murmure gentes,[1]
Quid rerum populi meditantur inanibus ausis?
In Christum inque Deum cocunt in foedera reges,
Infensique parant rescindere regna tonantis:
Vinela invisa teramus (vox haec omnibus una)
Sceptra cadant, regnum in cinerem pereatque redactum. 70
Audiet insanos Pater et cervice vetustos
Omnipotens quassans crines et flammeus ira
Tempora, non tonitru absimiles dat pectore voces:
Quo ruitis, quorsumque pedem vos fertis iniqui?
Comprimite hinc gressum; iuga sacra Sionis ahena
Sede mihi nam rex servat, perituraque nunquam
Sceptra gerit, fato maiorem et fronte coronam.
Hacc compar mea Progenies, haec gentibus olim
Iura dabit, magna e stygio feret hoste tropaea,
Victrixque extremas extendet nomen in oras,
Quaque dies radiis afflat fulgentibus orbem 80
Primus, quaque occiduus caput aequore tingit.
Quo furor ergo, viri, caecus mentem abripit? ausis
Parcite nil profecturis, fas cernite reges,
Supplicibusque Deo Cretum vicisse Parente
Nunc opus est votis; citior dum fulgue saevit,
Neu quisquam moneat dextra petiisse rebelle.»