 55. The Fall of New London |
57. Captivity among the Indians  |
Prope oppidum erant castra quaedam, quae Americānī praesidiō baud magnō tenēbant. Quo cum hostēs pervē- nissent, colōnōs statim sē dēdere iussērunt. Datō autem respōnsō minimē grātō, ācerrimē ibi pugnatum est: sed Britannī, quī, ut suprā dīxī, numerō multō erant superiōrēs, postrēmō cōnscendērunt miūnitiōnēs, castraque expugnāvērunt; quīn etiam virtūte colōnōrum, quī animō obstinātō restiterant, adeō exacerbātī sunt, ut summa crūdelitāte occīderent dēditōs quōsdam, qui arma iam prōiēcerant.
Deinde tamen, castra funditus dēlenda esse arbitrāti, vulnerātōs prius efferre coepērunt; sed id tantā saevitiā, ut hominēs miseriī in carrum alius super alium abicerentur. Tum ā Britannīs circiter vīgintī carrus dūcī coeptus est ad vīllam quandam, ubi vulnerātī ab amīcis cūrārī possent. At praeceps erat via, ac postrēmō ā mīlitibus carrus diūtius retinērī nōn poterat, sed per dēclīve celeriter dēlātus, in arborem inlīsus est. Ipsa concussiōne quīdam ē vulnerātīs interfectī esse dīcuntur; ac cēterōrum ululātus etiam trāns portum audītus est.
Sed iam undique colōnī plūrimī ad oppidum auxilī ferendī causā properābant, hostēsque celeriter ad nāvis sē recipere coactī sunt.