 64. Unwelcome Visitors |
66. The End of the Pequots  |
Abhinc annōs circiter ducentōs in Pennsylvēniā nātus est puer, quī posteā factus est explōrātor clārissimus. Quīn etiam ā prīmā pueritiā ille arma ferre cōnsuēverat, ac in silvīs ambulāns ferās saepe occīdit. Ōlim, cum vespere prīmō domum nōn redīsset, vīcīnī, veritī nē puer ab Indīs aut ferīs esset interfectus, frequentēs convēnērunt, complūrīsque diēs errāvērunt per silvās, sī ūllō modō eum invenīre possent; quī postrēmō pervēnērunt ad casam rāmīs caespitibusque aedificātam ā puerō ipsō, quī frūstum carnīs in ignem porrigēns humī sine timōre sōlus sedēbat. Nam ē viā nōn errāverat sed cōnsultō sē longius contulerat in silvās, quod procul ab oppidīs sine comitibus etiam tum libenter habitābat.
Paucūs post annīs pater multa mīlia passuum ad loca longinqua cōnstituit in silvās ēmigrāre, quod ipsī quoque urbēs oppidaque minimē grāta erant. Quās ad sēdēs novās ubi perventum est, puer, cum pater frātrēsque arborēs exiscīderent agrōsque ad satūs accipiendōs parārent, ferīs interfectīs carnem ē silvā cotldiē domum reportābat. Interdum noctū quoque vēnātus esse dicitur: quō quidem tempore facibus ārdentibus ūtī solēbat; lūmina enim, ut saepe ab explōrātōribus audīvimus, ad ferās ē latebrīs ēliciendīs magnō ūsuī sunt.