ipse Lūcius Domitius Ahēnobarbus vocābātur, dōnec ab imperātōre Claudiō est adoptātus.
“Memoriae trāditum est prīscīs temporibus cuidam L. Domītiō, rūre ad urbem[1] redeuntī, in viā obviam factōs esse duōs iuvenēs augustiōre[2] speciē, quī eum iubērent senātuī ac populō nūntiāre victōriam maximam ā Rōmānīs ad lacum Rēgillum modo partam esse.
“Cum autem ille dubitāret utrum eīs fidem habēret necne, iuvenēs, ut auctōritātem suam dīvīnam esse probārent, mālās eius manibus suīs permulsērunt; ac statim ē[3] nigrā hominis barba rutila atque aerī[4] similis facta est; unde cognōmen ‘Ahēnobarbus.’[5] Quod īnsigne[6] adhūc manet; nam posteā ex illā familiā multī barbā rutilā fuērunt.”
“Hoc magis placet,” inquit Cornēlia, “etsī mihi quidem vix crēdibile vidētur.”
Interim raedās equī libenter dūcēbant; ac hōrā ferē ūndecimā ad oppidum Faventiam perventum est. Posterō diē viātōrēs contendērunt Bonōniam usque, ubi in hospitium amīcī dēvertērunt.
