Posterō diē, priusquam reliquī gustāvērunt, Stasimus forās ēgressus in viā cum obviīs[1] loquēbātur; cum enim hās regiōnēs numquam anteā vīsisset, summō studiō exquīrēbat omnia.
Postrēmō occurrit homō habitū peregrīnō, quī ōlim cāsū aliquō manum āmīserat; prō quā uncō ferreō ūtēbātur. Ad quem Stasimus propius accessit ac dē rēbus variīs loquī coepit.
Cumque uncum ferreum aliquamdiū attentius observāsset: “Dīc, hospes,” inquit; “quō cāsū miserō manum tuam āmīsistī?”
Ille autem nihil respondit, ac statim aliā dē rē loquī contendit. Sed Stasimus, cognōscendī cupiditāte incēnsus, īnstābat ācrius et negābat[2] sē umquam hominem dīmissūrum, nisi id sibi respondisset.
Tum alter: “Hoc tibi respondēbō,” inquit, “sī prius iūrāveris tē posteā dē hāc rē nihil amplius rogātūrum.”
“Optimē,” inquit Stasimus. “Per deōs[3] deāsque omnēs iūrō mē nihil dē hāc rē posteā rogātūrum, sī modo[4] hoc ūnum mihi responderis.”
“Manus mea,” inquit alter, “bēluae immānis morsū dērepta est.”
Tum omnēs, quī circumstābant, cachinnōs maximōs sustulērunt; nam Stasimus, cognōscendī studiō etiam vehementius incēnsus, iūre iūrandō tamen impediēbātur quōminus plūra quaereret. Sed opportūnē hōra profectiōnis iam aderat; quārē ille haud invītus sē recēpit ad raedās, quae ante ōstium stābant.
Brevī omnēs forās ēgressī ēscendērunt et laetī profectī sunt; nam hōc diē ad fīnem itineris longī sē perventūrōs spērābant.
