Cap. XI.Sect. III.luogo che si cavi, per molte giornate intorno, si trova per tutto quantità grande di mattoni buoni et di muraglie antiche, donde e nata una favola, che si conta hoggidi fra Mori che questo paese fosse tanto hahitato, che una volta essendosi perduto in Bagdad un gallo, fù ritrovato in Bassora città sopra ’l mare nel Seno Persico, lontana di Bagdad à 12 giornate, fin dove dicono che fosse andato saltando sempre di tetto in tetto. Questa continuata quantità di rouine sotto terra in tutte le paese della provincia di Babylonia, tanto di quà, e di là, quanto in mezzo à i due fiumi, come anche un piccolo ramo o canale tirato dal’Eufrate, che appresso à Bagadat viene à mettersi nel Tigre. id est:
„Verum quidem est, Bagdadum fuisse extructum, ut et alias terras vicinas ex lateribus bonis et vetustis Babyloniæ veteris, et ex aliis fabricis, quæ tum erantin istis regionibus, in quibus, utut non appareant ulla vestigia murorum reliqua, nisi pauca illa, de quibus postea agam, nihilominus sub terra, ubicunque foditur, usque ad multorum dierum itinera circumcirca, invenitur ubique insignis copia laterum bonorum, et murorum antiquorum, unde nata est fabula, quæ hodie inter Mauros narratur, quod regio illa tam frequens fuerit habitatoribus, ut aliquando amissus gallus in Bagdado denuò fuerit inventus in Bassora, civitate juxta littus maris Sinûs Persici, sitâ à Bagdado ad 12 dierum itinera: eousque dicunt eum progressum semper saltando de tecto in tectum. Hæc continua quantitas ruderum sub terra in omnibus regionibus provincia Babyloniæ, et ultra, et citra, et in medio duorum illorum fluviorum, ut et parvus rivulus seu alveus derivatus ex Euphrate, qui propè Bagdadum se evolvit in Tigrim.“ Sed hisce jam præmissis, jam ordine filiorum Noë gesta prosequamur.
Caput xii.
Genealogia Noë, Japheth, Cham, Sem, filiorumque.De ortu Phaleg, et divisione linguarum et gentium.
C. XII.
Ortus Phaleg et confusio linguarum.Cæterum nonnullæ rationes demonstrant quidem divisionem linguarum accidisse multò post nativitatem Phaleg (quod et nos credimus) verùm non ideo consequitur eam anno post diluvium trecentesimo quadragesimo contigisse, ut putant Hebræi, qui annus secundum ipsos, fuit postremus vitæ Phaleg. Nam si verum est, quod asserunt Eusebius in sui Chronici initio, et B. Hieronymus in Oseæ cap. 2 et S. Augustinus lib. xvi De Civit. Dei cap. 17. quos sequuntur omnes pené alii doctores ecclesiastici, nimirum Nembrod fuisse illum, quem gentilitas appellavit Belum, eundemque regnasse annis sexaginta quinque post conditam Babylonem et ei successisse Ninum, in cujus regni anno 43, natus est AbrahamErrores in computo temporum occurrente. Procul dubio si prædictis annis 340 à diluvio, ad linguarum divisionem elapsis, addantur anni 65 regni Beli, et 43 Nini, necessarium erit ponere, Abrahamum esse natum anno post diluvium 448, quod manifestè adversaretur Scripturæ Sacræ, ex qua Genes. cap. xi. vers. 10. usque ad 27, ubi describitur genealogia Sem filii Noë, à diluvio ad ortum Abrahæ juxta computum in hac adjuncta tabula expressum, colliguntur tantummodo anni 383. Si verò sequamur eos, qui putant Abraham
