115.—Darius, quum virum nobilissimum ita mutilatum vidisset, vehementer motus, e solio subsiliens dixit, ‘Quis te ita mutilavit, quaque de caussa?’ Cui Zopyrus respondit, ‘O rex, hoc ipse feci, indignatus Assyriis Persas deridentibus.’ Tum Darius: ‘Quo vero pacto, stulte, ob hanc caussam citius in potestatem hostes redigentur? Anne mente es alienatus, qui te ita perdidisti?’
116.—Respondit Zopyrus: ‘O rex, ad murum me conferam: dicam etiam, “Hoc fecit Darius:” tum hostes exercitum mihi committent. Tu vero, decimo inde die de illa copiarum parte, cuius iacturam minime aegre feres, mille homines contra portam colloca, quae Semiramidis vocatur. Deinde rursus post aliquot dies, alios bis mille contra Niniam, ut vocatur, portam colloca. Nec vero priores, neque hi, aliud habeant praeter gladios: hoc uno telo armati sint. Nam ut equidem puto, quum praeclara facta edidero, et reliqua meae fidei committent Babylonii, et portarum obices. Tum ego urbem tibi tradere potero.’
117.—Quum haec mandavisset, ad portam perrexit. Quem ubi conspexerunt ii qui in turribus speculandi caussa stationem habebant, raptim descendunt, et interrogant, ‘Quisnam es, et cur huc venis?’ Ille contra, ‘Mihi nomen est Zopyro, et ad vos ut transfuga venio.’ Quibus auditis, portae custodes in curiam ducunt. Ibi coram senatu constitutus, sortem suam deplorans, ait, ‘A Dario haec passus sum. Nunc ad vos, Babylonii, venio, maximo vobis commodo futurus; Dario autem Persisque maximo
