130 Ioannes Augustus Ernestius.
Invitatus igitur est litteris senatus ad scholam Thomanam gubernandam. Nec dubitavit accipere, quod deferebatur, non quod paeniteret sortis suae et Anspacensium, sed quo sibi maiorem facultatem dari putaret bene de litteris merendi, nec sine numine divino eam sibi conditionem oblatam. Venit huc mense Septembri anni trigesimi, exceptusque est ita, ut facile agnosceret propensissima omnium in se studia et summam in sua doctrina et dexteritate fiduciam, cum ei non modo honos a primariis viris haberetur maximus, sed etiam potestas fieret rei scholasticae, ut videretur, ordinandae. Saepe erat cum primoribus civitatis vel colloquendi vel cenandi caussa; ei liberi in disciplinam dabantur; omni genere liberalitatis cumulabatur. Unum ex eo genere commemorasse sat erit. Cum prima hieme nondum absoluta scholae exaedificatione et domicilii, quod ei destinabatur, longius ab schola habitaret, publice dabatur pecunia, ut sellam adopertam conduceret, qua deferri in scholam et, finitis lectionibus, referri domum posset. Sed omnium maxime et constantissime eum amabat ac tuebatur Stiglitius, scholae Thomanae tum curator, qui etiam amorem eius ad extremum ita conservavit, ut etiam audito Gesneri nomine gauderet. Incredibile dictu est, quantum scholae illi profuerit, non modo disciplina eius rectius et novis legibus constituenda et auctoritate regenda, sed etiam litteris nova tum apud nos et pulcherrima ratione tradendis. — Docendi genus non modo perspicuum et accuratum erat, sed etiam suavitate quadam ingenii commendabatur, sine ostentatione doctrinae et lectionis. In enarrandis auctoribus Graecis et Latinis haec spectabat: primum, ut studiosi recte intelligerent verba et sententias; deinde, ut sententiarum et verborum virtutes sentire consuescerent et gustu elegantiae et pulchritudinis imbuerentur imbiberentque sensum honesti ac decori; sed nihil magis, quam ut seriem totius orationis perspicerent modumque rei cuiusque tractandae. Itaque etiam celerius plerumque in interpretando progrediebatur, nec probabat eos, qui in nimis multas et minutas partes
