Haec pagina emendata et bis lecta est
NAUFRAGIUM. 195
- an. ls pallor praesagit aliquod magnum malum.
- ad. Amici, inquit, desii esse dominus navis meae; vicere venti: reliquum est, ut spem nostram collocemus in Deo, et quisque se paret ad extrema.
- an. O vere Scythicam concionem!
- ad. ln primis autem, inquit, exoneranda est navis; sic iubet necessitas, durum telum: praestat consulere vitae dispendio rerum, quam simul cum rebus interire. Persuasit veritas: proiecta sunt in mare plurima vasa plena pretiosis mercibus.
- an. Hoc erat vere iacturam facere.
- ad. Aderat Italus quidam, qui legatum egerat apud regem Scotiae: huic erat scrinium plenum vasis argenteis, annulis, panno, ac vestimentis sericis.
- an. Is nolebat decidere cum mari?
- ad. Non; sed cupiebat aut perire cum amicis opibus suis, aut simul cum illis servari. Itaque refragabatur.
- an. Quid nauclerus?
- ad. Per nos, inquit, liceret tibi cum tuis perire solum: sed aequum non est, ut nos omnes tui scrinii caussa periclitemur; alioqui te una cum scrinio dabimus in mare praecipitem.
- an. Orationem vere nauticam.
- ad. Sic Italus quoque iacturam fecit, multa mala precans et superis et inferis, quod suam vitam elemento tam barbaro credidisset.
- an. Agnosco vocem Italicam.
- ad. Paulo post venti, nihilo mitiores facti nostris muneribus, rupere funes, disiecere vela.
- an. O calamitatem.
- ad. Ibi rursus nos adit nauta.
- an. Concionaturus?
- ad. Salutat: Amici, inquit, tempus hortatur, ut unusquisque Deo se commendet, ac morti se praeparet. Rogatus a quibusdam nauticae rei non imperitis, ad quot horas se crederet posse tueri navem, negavit se posse polliceri quidquam, sed ultra tres horas non posse.
- an. Haec concio durior etiam erat priore.
- ad. Haec ubi locutus est, iubet incidi funes omnes, ac malum usque ad thecam, cui inseritur, incidi serra, ac simul cum antennis devolvi in mare.
- an. Cur hoc?
- ad. Quoniam
