Haec pagina emendata est
- me. Non satis mihi constat, virum magis debeam admirari, illorumne impiam confidentiam, an Dei lenitatem.
- og. Ad latus itaque septentrionale porta quaedam est, non templi, ne quid erres, sed septi, quo tota clauditur area templo adiacens. Ea ostiolum habet perpusillum, quale videmus in valuis nobilium, ut qui velit ingredi, primum tibiam periculo exponere cogatur, deinde caput etiam submittat.
- me. Profecto tutum non fuerit ad hostem ingredi per tale ostiolum.
- og. Recte coniectas. Narrabat mystagogus olim virum equestris ordinis, equo insidentem, per hoc ostium elapsum e manibus inimici, qui iam fugienti imminebat. Ibi miser desperans sui, subita cogitatione salutem suam commendavit divae Virgini, quae erat in proximo. Nam ad huius aram fugere decreverat, si valua patuisset. Et ecce rem inauditam: subito totus eques erat intra septa templi, altero frustra foris insaniente.
- me. Et faciebat tam admirandae narrationis fidem?
- og. Maxime.
- me. Id quidem non admodum facile apud te, hominem philosophum.
- og. Ostendebat in ostio laminam cupream infixam, quae habebat imaginem equitis servati, eoque cultu quo tutu Anglica gens utebatur; quem et in uetustioribus picturis videmus, quae, si non mentiuntur, frigebant id aetatis tonsores, et qui pannos tingunt ac texunt.
- me. Qui sic?
- og. Quia barbatus erat non aliter quam caprae, et universa vestis nullam habebat rugam; adeoque non erat maior corpore, ut strictu corpus ipsum redderet angustius. Erat et altera lamina, cellae 1iguram ac magnitudinem referens.
- me. Iam dubitare fas non erat.
- og. Subter ostiolum erat cratis ferrea, quae peditem tantum transmitteret. Non conveniebat ut equus post eum calcaret locum, quem prior eques Virgini consecrasset.
- me. Et merito.
- og. Hic ad orientem est sacellum prodigiis plenum:
