350 PEREGRINATIO
mystagogus, accurrit, lineam vestem induit, sacram stolam addidit cervici, procubuit religiose, et adoravit: mox nobis lac sacrosanctum osculandum porrexit. Heic in extremo altaris gradu religiose procubuimus et ipsi; Christoque primum salutato, Virginem oratiuncula tali, quam in hoc ipsum pararam, appellavimus: Virgo parens, quae tuis virgineis uberibus lactare meruisti coeli terraeque dominum filium tuum Iesum, optamus, ut illius sanguine purificati proficiamus, et nos ad felicem illam infantiam columbinae simplicitatis, quae nescia maliciae, fraudis ac doli, lac evangelicae doctrinae concupiscit assidue, donec proficiat in virum perfectum, in mensuram plenitudinis Christi, cuius felici consortio frueris in aeternum, cum Patre et Spiritu Sancto. Amen.
- me. Pia sane deprecatio. Quid illa?
- og. Visus est uterque annuere, nisi me fallebant oculi. Nam subsilire videbatur sacrum lac, et candidior aliquanto affulgebat eucharistia. Interim mystagogus ad nos accessit, tacitus quidam, sed tabellam porrigens, qualem apud Germanos offerunt, qui in pontibus telos[1] exigunt.
- me. Equidem saepenumero male precatus sum illis petacibus tabellis, quum per Germaniam iter facerem.
- og. Dedimus drachmas aliquot, quas ille obtulit Virgini. Mox per interpretem eius linguae pulchre peritum, et iuvenem blandae cuiusdam eloquentiae (nomen erat, ni fallor, Robertus Aldrisius) percuntatus sum quam potui civilissime, quibus argumentis cognitum haberet hoc esse lac Virginis. Id ego sane pio studio scire cupiebam, quo possem impiis quibusdam haec omnia ridere solitis os obturare. Primum mystagogus obducta fronte obticuit: iussi ut interpres instaret; sed blandius etiam. Ille vero blandissime, adeo ut, si matrem ipsam nuper puerperam talibus verbis appellasset, non fuerit aegre
