Haec pagina emendata et bis lecta est
gunt dimidium drachmae. Tantum enim extorquent a singulis ob brevissimam vectationem. Ille excusabat paupertatem: isti per iocum explorant scilicet, ac detractis calceis inter suppactas soleas reperiunt decem aut duodecim drachmas: eas eripiunt palam, ridentes, et conviciis ludentes in sceleratum Gallum.
- me. Quid iuvenis?
- og. Quid aliud? Flebat.
- me. Num ex autoritate faciebant ista?
- og. Prorsus eadem, qua furantur sarcinas hospitum, qua tollunt crumenas, si quando datur opportunitas.
- me. Mirum est, istos tantum audere facinus, tot testibus consciis.
- og. Sic assueverunt, ut recte fieri putent. Spectabant e maiore navi complures, in cymba aderant aliquot Angli negotiatores, qui frustra obmurmurabant. Illi velut in re faceta gloriabantur, deprehensum sceleratum Gallum.
- me. Ego istos maritimos fures ludens ac iocans subigerem in crucem.
- og. Atqui talibus scatet utrumque litus. Heic mihi coniecta, Quid domini faciant, ausint quum talia fures![1] Proinde posthac quaslibet ambages malim, quam illud compendium. Ad haec, quemadmodum ad inferos facilis descensus, sed reditus difficillimus, ita per hoc litus ingressus non admodum facilis, exitus difficillimus est. Haerebant Londini nautae aliquot Antverpienses: cum illis decreveram me mari committere.
- me. Habet ea regio nautas adeo sanctos?
- og. Ut simia semper est simia, fateor, ita nauta semper est nauta: verum si ad hos conferas qui rapto vivere didicerunt, angeli sunt.
- me. Meminero, si quando me quoque libido ceperit eam insulam invisendi. Sed in viam redi, unde te deduxi.
- og. Ergo Londinum petentibus haud procul a relicta Cantuaria occurrit via vehementer cava simul et angusta, praeterea declivis sic utrinque abrupto aggere, ut non possis effugere: nec vitari potest, quin hac
