dictionis-Deian. 1184. Quidam ei dant cogno— j men deTeissac, dicuntque fratrem fuisse Raimundi- Arnaldi, archidiaconi S. Stephani Tolosani. II. GuiHclmus I. Payriniaco præerat an. 1224. quo arbiter eligitur pro sopienda lite mota inter Amanevum, Pontium Amanevi, & Bertrandum abbatem Casie Dei, ac priorem & conventum S. Liberatæ ad Oltum, super dominio hujus op- pidi, ex tabuIario S. Liberatæ. III. B… W… circa annum 1244. cum aliis abbatibus occurrit iu chartis Boni-fontis. IV. Bemardus 13 o 3. in charta Boni-sontis. V. Arnaldus II. Willelrnus d’Issaut 13 27. in ■ chartis Boni-sontis. VI. Johannes I. de Valentia abbas Payriniaci & fyndicus Boni-sontis, fidelitatis obsequium ex- igit a consuiibus Placentiæan. 13 27. VII. Guillelmus II. de sancto Nectario, de Senneterte, pro quo alii Iegunt Guillelmum dc sancto Noano, præest an. 143 5. ex charta BelIæ- Perticæ hoc anno & die 7. Jan. inscrlpta. VIII. Johannes II. Vioieti pedum tenebat annis 1455. 14 5 6. ut patet ex chartis eeclesiæ Agen- nensis illos annos praeferentibus. AGINNENSIS. 954 L IX. Guillelmus III. de Bafaguer ex monacho Exiensi factus abbas Perigniaci, deinde an. 1 5 o 6. abbas Exiensis. X. Johannes III. de Balaguer daustrum con- strui curavit 1536. XI. Galardus de Comac commendam habuit Payriniaci ab an. 1606. ad 1641. XII Willeloin
XIII… Cornu
XIV. Petrus de Graves Occitanus, primum parochus ecclesiæ S. Ludovici in Insula B. Mariæ apud Parisios, tum canonicus Parisiensis, filius erat j Timoleonis domini de Graves, ex Antoinetta de Toiras. Commendam accepit an. 1641. & mor- tuus est mense Martio anni 1683. XV.Nicolaus de Graves praecedentis nepos, Pari- sinus, & ecdesiæParisiensis canonicus, tertius filius Henrici marchionis de Graves castrorum praefecti, secundi moderatoris * Philippi ducis Aurel. fratris * Jen-jin » unici Regis, ac rei vestiariæ ejusilem princlpis præ— vtnmr- positi, ex Maria de Graves Henrici nepte quam uxorem duxerat ex dispensatione, abbatiam ray- riniaci obtinuit an. 16 8 3. & S. Euvertii Aure- lianensis anno seq. die 1 * Septemb*
ECCLESIA CONDOMIENSIS. CONDOMIUM urbs ad BaIisam fluvium, Bdese, cum toto suo pago ad Vasconiam pertinet, ob suum situm trans Garumnam ; quo flumine Vasconia dividitur ab Aquitania & provincia Burdo- galensi ; & ita Condomjensis pagus Garumna separatur ab Aginnensi tractu cis hoc flumen posito, licet pars olim fuerit diœcesis Aginnensis. Condomium sedes est senescalli qui se vocat senescallum Vasconiæ, licet sub sua jurisuictione tantum habeat Condomesium, le Condomois /pendet autem a Burdigalensi parlamento. Hic esse generalitatem financiarurn scribunt Sammarthani fratres. Hac in urbe sedem episcopalem sub Burdigalensi metropoli constituit Johannes papa XXII. antiquam S. Petri ecdesiam abbatiaIem erigens in cathedralem, abbatem in episcopum mutans, & mona- chos in canonicos, minime tamen abjecto monastico instituto. Pro diœcesi vero assignavit Condo- miensem pagum, qui prius cum urbe Condomio erat sub episcopatu Aginnensi. Sed antequam de Condomio ut episcopatus est, differamus, præmittenda est antiquæ abbatiæ Condomiensis historia. Ejus exordia adeo incerta, tot fabulis referta, tot insulsis narrationibus conspurcata sunt, ut qui cœnobii illius historiam a monacho conseriptam evulgavit noster Lucas DacheriusfSpicil. tom. xnr. ca expungere necessarium duxerit, ne lector eruditus insulsis ejusmodi initiis offensus, cetera ejuldem historiæ, quæ profutura existimavit, respueret. Ne tamen inferas, fidem ergo ceteris esse denegandam ; certe vix ulla sive familiarum, uve etiam imperiorum historia suppetit, quæ in ejusinodi principiis commentis vacet. Quid ergo ! in historiis ea admittenda quæ suis temporibus acta referunt auctores probati ; quæ ex aliis suggertint, ad examen revocanda, ac nisi certis fundamentis nitantur, respuenda. Hanc ob causam de Theodoro diacono cum reliquiis sanctorum ab Aresto patriarcha Jerofolymi- tano divinitus in Franciam miflo, & sacro instinctu Condoml subsistente, silebiinus. In Aquilgranensi lynodo an. 8 17. inter Septimaniæ aut Vasconiæ cœnobia non recensetur Condomlenfe, unde necdum conditum fuisse merito conjicitur. Nefas tamen foret id omittere quod refert historicus AIgasii, seu AgaIsii ducis Aquitaniæ epitaphium tabulæ cupreæ incisum retro aItare iu eminenti loco : Templum Christo tuis famulator Agalsius ossert, In quo fe socias mater & uxor agunt. Tu cæli e folio terrenum illabere mysten, Et puram puro trade sidem populo. Jlic mera peepetuo recinunt altaria Christo, Et calet arcanis nox vigilanda sacris. Hic & justorum gaudent componier urnæ, E tranfalpinis quæ veniunt tumulis. Ambitus hic templo est, atque ambitus iste sepulcro Quifquis sanctus adi, quisique profanus abi » Tomus JI. Ppp ij
