977 ECCLESIA EN ■L • — storuisse propugnant, ut Coriæus. Nostrum nonJ CHRISTI ril tantas lites definire, dicere sufficiattersiosecuIo, « iHiUSTi etiam tardius, vixstse Ausonium, Engolisinen- sibus ad fidem nondum conversis Evangelium an- nuntiasse, plurimos ad iliud adduxisse, sedemsuam apud illos fixisse, denique fidem quam praedicaverat sanguine suo consirmasse, capite truncatum, aut a loci magistratibus in infidelitate obduratis, aut, quod probabilius videtur, a barbaris qui sub Chroco Alemannorum rege irruerant.Passiis porro est die XI. Junii. Exstat S. Ausonii parochia extra muros ad Occidentem urbis partem, abbatiæ ejusdem nominis subdita, in qua S. martyris corpus j tumulatum fuit, quod an. D. M. c. xvui. e majori ostro basilicæ præfatæ parochiæ, in qua oIim erat abbatia prædicta, subtus altare majus transsatum est. Calvinistæ cum an. 1568. Engolismam occupas sent, eeclesiam & monasterium solo aequarunt, & sancti martyris coipus sacrilego consumserunt incendio. II. DYNAMIUS. Ab Ausonio ad Dynamium usque, nuIIus occurrit Engolisinensis episcopus ; sive nulli succes* serint Ausonio, ut indicat historia comitum & e- piscopomm EngoI. cap. 1. cum ait : Cefficvitepi-- scopatus per tempora mulia : sive succestorum ejus nomina temporum injuria ad annum usque circiter 400. interciderint : sive tardius, quam vulgo pu- tatur, floruerit Ausonius, eique fine medio suc- cesserit Dynamius. De Dynamio vero nihil sup- petit, nisi quod ex Paulino refert Gregorius Tu- ronenfis histor. Francorum lib. 2. cap. 13. Si hos videas dignos Domino sacerdotes, vel Exsuperium Tolosæ, vel Simplicium Viennæ, vel Amandum Burdigala, vel Diogenianum Allugæ, vel Dynamium Ecolifmæ, Damianum legunt tres codices MS. etc utcumque se habentseculi mala, videbis j profecto dignissimos totius sanctitatis ac fidei, reli- gionisque custodes. Epistolæ synodicæ præsulum GaIiiæ ad S. Leonem papam I. anno 451. missie subseripfit quidam Dynamius, quem nonnulli no- strum fuisse conjiciunt. Hic rursum sequutum est interpontificium usque ad annum circiter 500. III. APTONIUS I. Aptonius primum Clodovei capellanus, post- modum, procurante principe, Engolisinensium episc. fuit. Novam hic viam terimus, at non im- merito. Ante Lupicinum enim admittendum esse Aptonium ab eo distinctum qui Lupicini succes- sor exstitit, suadet tum Ademari Cabannensis, tum historiæ comitum & pontificum Engolisinensium auctoritas. Ademarus chronici cap. 17. de Clodoveo magno loquens.ubi retulit reportatam ab illo de Alarico rege Gothorum victoriam an. 5 07. hyemationem in civitate Burdigalensi, Engolismæ obsidionem an. 508. addit : Tantam ei gratiam Deus contulit, ut in ejus adventum muri ejus fundi- tus cortuerint B. Interfectis quoque Gothis qui ibidem erant, ipsum urbem adprehendit, omnemque tertam illam subjugavit. In ipsa civitate confecrare fecit in ■ Hæc desumta sunt cx Gregqr. Turonics, lib. 11. hist. cap. 37. GOLISMENSIS. 978 L episcopatu venerabilem virum Aptonium capellarum — suum, expulso primo episeopo Ariano Gothorum de ANNI eadem civitate. Auctor vero historiæ pontificum CHW5TI & comitum Engolisin. cap. 2. idem habet : Apto- nius episcopus, qui capellanus Clodoveisuerat, assen- su quoque ipsius Regis episcopus Engolisinensis con- secratur. Prædictus siquidem Rex Engolismam obsi- deus, quam nesandissima gens Gothorum occupa- verat, etiam pontificatum ipsius urbis sibi usurpave- rat a tempore B. Ausonii, consilio prædicti capel- lani sacrofanctas reliquias[anguinis & aquæ contra muros extollere fecit, &statim muri corruerunt, capta- j que civitate, interfectifique Gothis, & expulso Ariano Gothorum episcopo, venerabilem capellanum suum Aptonium consecrare fecit, & in prædicta civitate constituit ejuseopum ; & facerdos sacras reliqu ias /anguinis & aquæ cathedrali ecclesiæ obtulit, in qua usque in præfens continentur, & maximo honore venerantur. Et certe catholici Regis pietas, & pru- dentis principis providenda videbantur exigere, ut Gothum & Arianum episcopum in recens sub- jugata civitate residere non sineret, & in illius lo- cum virum catholicum, sibique omnino devinctum subrogaret. Paucis annis pedum tenuit, obiitque „ anno circiter 510. 510. IV. LUPICINUS. Lupicinus Aptonio, li vera sunt quæ jam- jam protulimussuccessit circa anno 510. Pri- mæ Aurelianensi lynodo interfuit an. 5 11. in— 5 1 r* terfuit & secundæ an. 533. tertiæ denique anno 541. subscripsit, non perse ipsum quidem, sed 541* per Egerium presbyterum a se directum. Quo eodem anno vel sequenti ineunte sato fuitctus est, ut ex mox referendis patebit. V. ApToNIUS II. -y Aptonii seu Abthonii, vel Antonii initia ex hi- storia S. Eparchii pendent. In confesse est apud omnes eruditos obiisse Eparchium an. 5 8 1. anno vero suæ reclusionis 3 9. e vivis excessisse ab æquali illius vitæ auctore asseritur’.Et ut ad extremum ve- niamus^um annos jp. inreclusione explevisset, nulla tædiofatigatus, dis cal. Jul. emisit sipiritum. Re- dusum porro ab Abthonlo Engolisinensium an- tistite Eparchium asserit idem illius vitæ auctor. Iniit ergo episcopatum Abthonius anno circiter 5 42.Silentio nequaquam praetereundum aliter ha— 5 42. bere Gregorium Turonensem, ac conceptis terminis asserere lib. 6. cap. 8. Eparchium anno suæ E reclusionis 44. obiisse. Unde sequeretur non sub Apthonio, sed fuit Lupicino Engolisinæ recIusum fuisse Eparchium. Ut hunc nodum distolvant auctores, alii errasse Gregorium asserunt, majorem- que auctori vitæ Hlius, ut pote coetaneo, fidem adhibendam esse ; alii, inter quos doctissimus pater le Cointe, interpolatum fuisse Gregorii textum inferunt Alii denique ad hæc extrema confugere ne- quaquam necesse rati, cum nostro D. Ruirtart con- jiciunt Gregorium totum tempus designare voiuiP se, ex quo Eparchius monasticum habitum susce- perat a Martino Sedaciani monasterii abbate, quod 6 asserere connaturale videtur, & suppositum, omnem difficultatem tolliu Interfuit concilio Au-
