njo ECCLESIA P1 s quod Gregor. Turon. qui obiit præfato anno j ANNI d. xciv. Fortunatum nunquam episcopum ap- CHRISTI pgjjgj. Cetorum de Fortunati episcopam immeri- to nonnulli ambigunt, cum de eo dare loquatur Paulos diaconus infra a nobis laudandus ; & Bau- donivia monialis, quæ hujus episcopi tempore vitam S. Radegundis scripsit, ita de eo loqua- tur : Non ea quæ vir apostolicus Fortunatus epise Rade— capus de beatæ * vita composiuit, iteramus, sed gua<str* ga qusg prolixitate sui prætermisit. Qui dicunt eum a vita migrasse an. D. xc. non audiendi videntur ; nam episcopus nondum a erat * hoc anno. Accedimus libentius ad eorum. sententiam qui voIunt eum non ante Gregorii Turon. mortem assiimtum ad episcopatum, quod Gregorius nunquam episcopi titulo cum oma- verit. Obiit autem Gregorius Turon. an. D. xcv. Hoc epitaphio donatus cst post mortem Fortu- natus : Ingenio clarus, sensu celer, ore suavis, Cujus dulce melos pagina multa canit. Fortunatus apex vatum, venerabilis actu, Ausonia genitus, hac tumulatur humo. Cujus ab ore facro Sanctorum gesta priorum Discimus, hæc monstrant caepere lucis iter. Felix quæ tantis decoraris Gallia gemmis. < Lumine de quarum nox tibi tetra fugit » Hos modico promsit plebeio carmine versus. Ne tuus in populis, y’ancte, lateret honor. Redde vicem misiero » ne judice spernar ab æquo, b EI nimiis b meritis posee, beate, precor. Christophonis Brouverus e Societate Jesu pres- byter vitam Venantii Fortunati edidit, & ejus operasive prosa sive metro seripta, quorum, sal- tem præstantiorum, hunc accipe catalogum : Pollinatum libri XI. De vita S. Martini libri IV. Hodoepericon ad Justinunt junior, imperatorem. De excidio Turingiæ. I Carmen ad Artachin. Præter opera poetica scripsit expositiones breves orationis Dominica. Symboli ap, & epistolas. Jcttas S. Hilarii episc. Pictav. S. Albini An- degav. S, Germani Parisiensis, X Radegundis re- ginæ, S. Marcelli Parisiensi episeopi, S. Aman* tii Ruthen. ap. S. Remigii Remeasc ep. S. Mau- rilii Andegavensis ep. S Medardi ep. Novio-- mensis, X Paterni Abrincensis ep. De vitis S. Maurilii & S. Medardi, an autorem habeant Venantium ambigitur. In titulis operum Fortunati, presbyter dicitur, non episcopus, quod omnia elucubraverit ante episcopatum. Et quidem ad extremam pene sencctutem pervenerat, quando sedem Pictavo- rum est adeptus. Quod vero fuerit episcopus du- bitare non iicet post hoc Pauli Diaconi testimo- nium lib. 2. cap. 9. quod aliis jam prolatis ad- dendum censemus : Postquarn Turones juxta vo- • Cointius annum $99. fuiste initlum episcopatus Venantii docet. Aut ttimit mtriiit. Haec carmina scripsit Paulus Wame- fridi rogatus ab A. proabbate S. Hilarii cujus in hasilica tepui » tus suit V enantius. Lege Paul. Diac. lib s de gestis Longob. cap. s j. Colitur Fortunatus die s*. Decemb. officio duplid. CTAVIENSIS. np 1 tum proprium pervenit, Pictavos tranfiens, illic ■ ■ habitavit, & multorum ibidem sanctornm gesta ANNI partim prosa, partim metrica oratione conjerip— CHRISTI sit ; novissimeque in eadem civitate primum presbyter, deinde episeopus ordinatus est, atque in eo* dem loco digno tumulatus honore quiesicit. Refert Saussayus eum invocari in litaniis monasterii S. Cypriani, extra muros Pictavenses. Platoni quidam succestbrem tribuunt Placi- dum, & quidem in Gallia Christiana fratrum Sammarthanorum legitur, sed eos fefellerunt li- bri editi Gregorii Turon. ubi pro Platone legl- tur Placidus. Et sane ad probandum Placidi episco- ’patum nullum aliud adhibetur argumentum, quam locus ejusilem Gregorii lib. iv. de miraculis S. Martini cap. 32. de incendio urbis Pictavæ, quem attulimus pro Platone ; quod videlicet in codicibus manu exaratis non Placidus legatur, sed Plato. XXII. CaREGJsiLUs. Fortunato Caregililum dant succesiorem veteres catalogi, quibus consentiunt Sammarthani fratres & Carolus Cointius post Bessium. At de hoc episcopo nihil habetur præter nomen. — XXIII. EnnoaLdus seu ChaImoaLDUS Ennoaldum viri docti conjiciunt esse Char » moaldum Bcrtichramni Cenomanensis episeopi consanguineum, cujus rnemiuit in suo testamen- to adjurans illum, quando eum divina pietas ad sacerdotale culmen perduxit, ut semper sit me*- riior nntrituræ, id est educationis suæ quam in monasterio S. Petri dicto de Cultum, fundato a Bertichramno, acceperat, & patrocinii S. Petri, unde ad ipsum, Christo præsule ambulavit* Quæ verba signifieare videntur Chaimoaldum fuisse præfati monasterii alumnum. Ipsum rogat > S. Bert chramnus ut suum corpuscoium idonea sepultura suis manibus cum reliquis domnis & fratribus suis coepiseopis sepeliat. Hæc decerpsi- mus ex sancti Bertichramni testamento quod integrum edidit Mabill. tom. 3. Analect. pag. 1 1 2. Sedebat Chaimoaldus anno circitcr 615. quo Mabill. censet conditum fuisse illud testamentum. XXIV. Johannes I. Johannis hujus nomen consignatum legitur in actis Remensis lynodi an. 625. ceiebratæ a 625. Sonnatio hujus metropolis antistite, uti legitur , apud Flodoardum. I XXV. S. EmmeramnUS. Emmeramnus seu Heimeramnus in Aquita- niæ partibus, & Pictavis urbe antiqua ortus erat, inquit Cirinus, qui fuit Frisingensis episeopus ante Carolum magnum, scripsitque S. Emme- ramni vitam. Hic puerili ætate capit mundum despicere…… & adfacrum liberalium litterarum studium insiormare, ita duntaxat, ut super* no judice insipirante ad summum promereretur asi cendere pontificatus honorem. His Cirini verbis quidem non designatur cujus civitatis pontifica- tum adeptus sit Emmeramnus ; sed ex orationis
