iIji ECCLESIA PI —— serie facile colligitur, ubi Iegitur : Relicta igitur do— A CHRISTI m° & litwtensa substunttisf tot parentum nobilium turbas deferens, in sede civitatis sam dictæ alium constituens episcopum, &c. Nullius civitatis men- tionem prius fecerat hic scriptor, nisi Pictavorum ; proiudeque significat non obscure Pictavis Emme- ramnum sedisse episcopum ; aliundeque, quando dicit eum deserendo suumepiscopatum, domum, parentesque reliquisse, & imitatum esse Abraha- mum patriarcham, cum ad Dei jussiim exivit de terra sua, de domo patris sui, & de cognatione sua, non reliquit divinandum quo in loco episeo- pale munus gesserit Aventinus in Annalibus Boio- rum lib. 3. Pictaviam sedem Emmeramni, dicit B fuisse urbem Noricorum ; quam sententiam refellit Cointius ad an. 649. n. 2 5. WiguJeius Hundius * fopj-emi Boiorum senatus, Monach *, præses, dicit S. Emmeramnum Pictavensem cathedram defe- 642. ruifle circa an. 642. advocatque testimonium epi- taphii ejus in quo legitur Pictavensis episcopus. Sanctum hunc verbi divini præconem profectum esse ad praedicandum Evangelium apud No- ricos, & sedisse Ratisbonæ, al. Regensburg, ubi martyrium passiis est & sepultus, narrat Baillet. Ibidem sub ejus patronio conditum est celeberri- mum ordinis S. Benedicti monasterium a Theo- done Bavariæ principe, cujus filius Lambertus no—’ mine, Emmeramno mortem intulerat an. 6 5 2. XXVI. Dido. Dido fuit avunculus S. Leodegarii Augustodu- nensis episeopi & Majoris-domus Franciæ ; necnon Gerini comitis Pictavensis. Jam factus epi- scopuS autor fuit Grimoaldo majori palatii Fran- corum, ut Dagobertum filium Sigeberti tonde- ret, uti legitur in vita antiqua Sigeberti apud Quer- cetanum tom. 1. & in gestis regum Francorum ubi hæc habes : Mortuo Sigeberto rege Grimoal- dus major domus, Dagobertumfilium ejus suæfidei j commendatum, ut Austrafiorum potiretur regno, tonfiuravit iu clericum. consilio Didonis Pictavensis episeopi, qui suit avunculus S. martyris Leodega- rii, & per manum ipsius Didonis insontem parvulum a in Scotiam • direxit exilio irrevocabili. Similia le- guntur in chronico Centulensi ; Sigibertus quoque mortUUS reliquit filium heredem nomine Dagober- tum, quem Grimoaldus totondit, & per Didonem Pictavorumprophanatorem, non dico episcopum, in exfilium mifit, filiumquesuum regem substituit. Ex his liquet quantum odii & invidiæ sibi conflaverit Dido, Grimoaldi persidiæ favens. At Gri- moaldo majore domus & ejus filio Childeberto pseudo-rege dejectis, Dido regiæ familiæ gratiam recuperavit. Anonymus qui S. Leodegarii vitam scripsit, narrat Leodegarium melioribus studiis im- butum fuisse cura Didonis avunculisui, qui, inquit, ultra affines suos prudentia divitiarumque opibus infigni copia erat repletus. Omnibus vero disciplinis perpolitum Leodegarium archidiaconatu iu sua ec- b desia donavit Dido b. a Hoc refert ad an. 6 $ j. breve chron. Leod. t. 3. Anecdot. ab Edm. Marten. editum col. 14, 11. b Idem habet vita S. Leodegarii, autore Ursmo, ubi legitur de eo : Infra niginti annoi ad officium tleflut tfl diaconatui, atque at info pontifice coaftcratKJ ; dtiadt no » multo tlario lemjwrt, ar- ihidiaconui ejffitflu, &c. CTAVIENSIS. njj Anno circiter 663. subscrlpsit privilegio quod — ■ Bernefridus Ambianorum episcopus concessit Cor— ANNI beiensi monasterio, petente Chlotario rege. CHRISTI Quandiu praefuerit Dido difficile est statuere. Pervenit ad an. 673. vel circiter, si constet eum 663. vixisse usque ad tempora Theoderici regis qui post Childerici fratris sui necem regnavit. Audiendus ea de re antiquus scriptor apud Urstitium parte n. rerum Alaman. Rex Hildericus com per aliquot annos regnasset, a pestiferis conspiratoribus ia aula cum uxore sua prægnante peremtus est. Leudefius vero & Leuthericus cum Franciæ & Germania principibus fratrem ejus Theodericum regem coosti- tuunt, suffiagantibus sibi Didone Pictavensi episcopo, Leodegano Augustodunensi episcopo, & Gerino Pictavensi comite fratre ejus. Ab Ebroino Didonem ejectum in exlilium cum S. Leodegario quidam dicunt ; nec mirum Ebroini furorem con- tra Leodegarium, in ipsius avunculum exarsisse. XXVII. A N S O A L D U S. AnsoaIdus vir nobilis, ut habetur in vita sancti Philiberti, jam erat Pictavorumepiscopus, quando ad eum confugit sanctus hic abbas liberatus e cusa todia cui traditus fuerat dolis Ebroini, a S. Audo- eno Rotomagensi præsuie. ld autem contigisse an. ’674.vultCarolusCointius.Sic itaque loquitur vitæ laudatae scriptor cap. 19. Per litteras B. Audoeni pontificis adiit, Philibertus, Anfioaldum visum nobilem Pictavorum pontificem, ob monaseerii gratiam construendi. Illis itaque diebus in seculi potentia nimium fulgebat Ansoaldus, qui cognoseens virum Dei colmine sanctitatis erectum, in ejus se consdiis commendavit ex integro, & sub religionis norma episco- palem cæpit inclinare potentiam. Cumque eum vellet secom retinere in urbe, & S. Philibertus semper de- fideraret eremi vastitatem, largiente Domino, Hero maris infula locavit cænoluum Ansoaldus opere & eleemofiynæ largitate ; Philibertus religione, doctri- na, opere, & monachorum congerie. In quem locum de gemmato favo Gemmetici divina mella perrexerunt cum animarum examine. Quem apostolicus vis Ansoaldus de rebus propriis ditavit muneribus ma- gnis, acta commutatione villarum cum ecclesia Pic- tavenfi. Interfuit concilio Rotomagensi an. 682. 682. al. 693. Ejus mandato Ursinus vitam B. Leode- garii texuit inlcriptam sancto Pictavorum pontifici Anfoaldo. Eum legationem in partes Siciliæ sus- cepisTe ferunt gesta Dagoberti I. ubi illustris defen- sor Pictaviensis ecdesiæ nuncupatur, & in vita S. Leodegarii, sanctissimæ vitæ antistes legitur. Refe- g rendus hic praecipue locus ubi de S. Leodeg. sepuI- tura agitur, ob frequentem & quidem perhonorificam Ansoaldi mentionem ibi factam. Sed & hoc non est silendum, quia vir Dei Ansoalduspontifex audiens fanctum apprapinquasse jam corpus, velocem direxit nuntium qui ex lnteramnis villa sua daret abundantiam vini, unde pauperes & reliquum vul- gus qui comitabantur fanctum corpus, habere potuifi- fient ad refiocillationem refiectionis : deinde recto iti- nere pergentes, perventum est ad quandam villam Celnacum, ad quam vir Dei Ansoaldus antistes acceffit cum suis, fici licet com multitudine clericorum, populorumque promiseui fiexus, & ætatis, & pauperum,
