Jump to content

Pagina:Gauss, Carl Friedrich - Werke (1870).djvu/137

E Wikisource
Haec pagina emendata est
127
transformatio.

Quia adeoque positivus, si tum tum positivus aut uterque negativus, negativus vero, si alter horum numerorum positivus alter negativus: forma formam proprie implicabit, si ipsam et ipsam eodem modo implicant, improprie, si diverso.

Hinc sequitur, si quotcunque formae habeantur , , , etc., quarum quaevis sequentem implicet, primam implicaturam esse ultimam, et quidem proprie, si multitudo formarum, quae sequentem suam improprie implicant, fuerit par, improprie si multitudo haec impar.


Si forma formae est aequivalens, formaque formae : forma formae aequivalens erit, et quidem proprie, si forma formae eodem modo aequivalet ut forma formae improprie, si diverso.

Quia enim formae , , his , , respective sunt aequivalentes, tum illae has resp. implicabunt, adeoque ipsam , tum hae illas. Quare , aequivalentes erunt. Ex praec. vero sequitur, ipsam proprie vel improprie implicare, prout ipsi et ipsi eodem modo vel diverso sint aequivalentes, ut et ipsam : quare in priori casu , proprie, in posteriori improprie aequivalentes erunt.


Formae , , formae aequivalent, et quidem duae priores improprie, ultima proprie.

Nam transit in , ponendo , , quae trän sformatio est impropria propter ; in formam vero per transformationem impropriam , ; et in formam per propriam , .

Hinc manifestum est, quamvis formam, formae aequivalentem, vel ipsi, vel formae proprie aequivalere; similiterque, si quae forma formam implicet aut sub ipsa contineatur, eam vel formam vel formam proprie implicare, aut sub alterutra proprie contineri. Formas , oppositas vocabimus.