Jump to content

Pagina:Gauss, Carl Friedrich - Werke (1870).djvu/88

E Wikisource
Haec pagina emendata est
78
de congruentiis secundi gradus.

etiam ipsius ; qui vero ipsius est non-residuum, etiam ipsius non-residuum erit.

Pars posterior huius propositionis per se est manifesta. Si itaque prior falsa esset, inter numeros ipso minores simulque per non divisibiles plures forent residua ipsius quam ipsius , i. e. plures quam . Nullo vero negotio perspici poterit, multitudinem residuorum numeri inter illos numeros esse praecise .

Aeque facile est, quadratum reipsa invenire, quod secundum modulum residuo dato sit congruum, si quadratum huic residuo secundum modulum congruum habetur.

Scilicet si quadratum habetur, , quod residuo dato secundum modulum est congruum, deducitur inde quadratum ipsi secundum modulum congruum (ubi et vel supponitur) sequenti modo. Ponatur radix quadrati quaesiti , quam formam eam habere debere facile perspicitur; debetque esse sive propter , . Sit , eritque valor expressionis , quae huic aequivalet.

Dato igitur quadrato ipsi secundum congruo, deducitur inde quadratum ipsi secundum modulum congruum; hinc ad modulum , hinc ad etc. ascendi poterit.

Ex. Proposito residuo 6, quod secundum modulum 5 quadrato 1 congruum, invenitur quadratum 92 cui secundum 25 est congruum, 162 cui secundum 125 congruum etc.


102.

Quod vero attinet ad numeros per divisibiles, patet, eorum quadrata per fore divisibilia, adeoque omnes numeros per quidem divisibiles, neque vero per , ipsius fore non-residua. Generaliter vero, si proponitur numerus , ubi per non est divisibilis, hi casus erunt distinguendi:

1) Quando vel , erit , i. e. residuum.

2) Quando atque impar, erit non-residuum.

Si enim esset , per divisibilis esset, id quod aliter fieri nequit, quam si fuerit per divisibilis. Tunc vero