85
residua
et
.
,
dabitur, cuius residuum
; sicque nullus certe numerus
huius formae infra
exstat, cuius residuum sit
. Si autem ultra hunc limitem
tales numeri reperirentur, ponamus minimum omnium
. Erit itaque
vel
formae
vel
;
ipsius residuum erit, omnium autem numerorum
similium minorum non-residuum. Ponatur
poteritque
ita semper accipi, ut sit impar simulque
, (habebit enim
ad minimum duos
valores positives ipso
minores quorum summa
, quorumque adeo alter par
alter impar v. artt. 104. 105). Quo facto sit
, sive
,
eritque
formae
,
igitur formae
, adeoque
formae
vel
, prout
est formae posterioris vel prioris. At ex aequatione
sequitur, etiam
i. e.
etiam ipsius
residuum
fore. Facile vero perspicitur, esse
, quare
non est minimus numerus
inductioni nostrae contrarius contra hyp. Unde manifesto sequitur id quod per
inductionem inveneramus, generaliter verum esse.
Combinando haec cum prop. art. 111 sequentia theoremata nanciscimur.
I. Numerorum omnium primorum formae
,
erit non-residuum,
vero residuum.
II. Numerorum omnium primorum formae
tum
tum
erunt non-residua.
113.
Per similem inductionem ex tab. II inveniuntur numeri primi, quorum residuum
est
hi: 3, 11, 17, 19, 41, 43, 59, 67, 73, 83, 89, 97[1]. Inter quos quum
nulli inveniantur formarum
,
, num etiam haec inductio
theorematis generalis vim adipisci possit, investigemus. Ostenditur simili modo ut in
art. praec., quemvis numerum compositum formae
vel
, factorem
primum involvere formae
vel formae
, ita ut, si inductio nostra
generaliter vera,
nullius omnino numeri formae
vel
residuum esse possit. Si autem tales numeri darentur, ponatur omnium minimus
, fiatque
. Ubi si uti supra
impar ipsoque
minor accipitur,
erit formae
vel
, prout
formae
vel
.
At ex eo quod
atque
, quisquis facile derivare poterit, etiam
- ↑ Considerando scilicet
tamquam productum ex
et
. V. art. 111.