Jump to content

Pagina:I dialogi ad Petrum Histrum, Livorno 1889.pdf/44

E Wikisource
Haec pagina emendata est

— 3 —


nulla fere dies praeterit, quin tua saepius in mentem nostram recordatio subeat; sed cum semper nobis tua praesentia desideretur, tunc tamen maxime, cum aliquid illarum rerum agimus, quibus tu dum aderas delectare solebas: ut nuper cum est apud Colucium disputatum, non possem dicere quantopere, ut adesses, desideravimus. Motus profecto fuisses, cum[c 1] rei quae disputabatur, tum etiam personarum dignitate. Scis[c 2] enim Colucio neminem fere graviorem esse; Nicolaus vero, qui illi adversabatur et in dicendo est promptus et in lacessendo acerrimus.[1] Nos autem disputationem illam in hoc libro tibi descriptam misimus, ut tu, licet absens, commodis nostris aliqua ex parte fruaris; in quo id maxime conati sumus, ut morem utriusque diligentissime[c 3] servaremus. Quantum vero in ea re perfecerimus,[c 4] tuum erit iudicium.


  1. tum C.
  2. Sis erroneamente C.
  3. Manca in A e C.
  4. Nel cod D al per cassato è sostituito pro.
  1. «Ad te pertinet, Nicolae, qui tuis proverbiis ac tua diserta et soluta lingua aliquos interdum extollis, alios vero reprimis aut effulminas tuo arbitratu». Così dice al Niccoli Leonardo Bruni nel dialogo Iohannis Arretini Physici de Medicinae et Legum praestantia (Med. Laurenz. LXXVII, 22). Nel medesimo, Carlo Aretino dice: Tuum verbis tuis arguere saepenumero mordere est, Nicolae; e Leonardo di nuovo: Tu tuis ita fulminas verbis, ut saepe arguendo mordere videaris.

    Questi passi sono riferiti dal Mehus V. A. T. p. LVIII, insieme al giudizio, che intorno a Coluccio ed al Niccoli viene dato in questa dedica al Vergerio.