— 37 —
ronem nostrum intersit: ille homines obscuros
carmine suo illustravit; hic Africanum, hominem
clarissimum, quantum in se fuit obscuravit. Scripsit
praeterea Bucolicon carmen[c 1] Franciscus; scripsit
etiam invectivas, ut non solum poeta sed etiam[c 2]
orator haberetur. Verum sic scripsit, ut neque in
bucolicis quicquam esset, quod[c 3] aliquid pastorale
aut silvestre redoleret; neque[c 4] quicquam in
orationibus, quod non artem rhetoricam magnopere
desideraret.[1] Possum haec eadem de Iohanne
Boccacci dicere, qui quantum possit in omni opere suo
manifestissimus[c 5] est. Verum ego[c 6] etiam pro
eo[c 7] satis dictum esse opinor: nam cum illorum,
qui tuo atque adeo[c 8] omnium iudicio sibi
permultum antecellunt, ego multa vitia demonstrarim,
atque etiam plura, si quis in ea re occupatus vellet
esse, demonstrari possent: potes existimare, si de
Iohanne dicere vellem,[c 9] orationem mihi non de-
- ↑ Bucolicam carmen male B.
- ↑ Manca in E.
- ↑ neque in bucolicis nemo esset vel quicquam quod non bene B.
- ↑ nec BE.
- ↑ manifestissimum C.
- ↑ Manca in C.
- ↑ Manca in E.
- ↑ Manca in C.
- ↑ velim B.
- ↑ «E de’ libri del coronato poeta messer Francesco Petrarca si beffano, diciendo che quel De Viris illustribus è un zibaldone da quaresima. Non dicono quanto e’ fu gienerale in versificare così in latino come in vulgare». Rinuccini Inv. in Wesselofsky, op. cit. pag. 309-310.
