— 38 —
futuram. Illud tamen commune eorum[c 1] vitium
est, quod singulari arrogantia fuere, nec
putaverunt fore quemquam, qui de suis rebus iudicare
posset: tantumque se ab omnibus laturos esse
arbitrati sunt, quantum ipsi sibi assumerent. Itaque
alter se poetam, alter se laureatum, alter se vatem
appellat.[1] Heu miseros, quanta caligo obcaecat!
Ego me hercule unam Ciceronis epistolam atque
unum Vergilii carmen omnibus vestris opusculis
longissime[c 2] antepono. Quamobrem, Coluci, sibi
habeant istam gloriam, quam tu per illos civitati
nostrae partam esse[c 3] dicis: ego enim pro virili
mea illam[c 4] repudio, neque multi eam famam
existimandam puto, quae ab iis[c 5] qui nihil sapiunt
proficiscitur.
Hic Colucius subridens, ut solet: Quam vellem, inquit, Nicolae, ut tu civibus tuis amicitior esses: et si non me fugit, nunquam aliquem tanto consensu omnium probatum fuisse, quin adversarium[c 6] invenerit. Habuit enim ipse Maro Evangelum, habuit Lanuvinum[c 7] Terentius;[2] pace tamen dicam tua