Aliam viam ingressus Fliscus , comitate et humanitate, quam specie naturali et composito vultu præ se ferebat, plebis gratiam aucupabatur, primarios ex illis adolescentes benignè appellando, et in eorum cœtus sese familiariter insinuando. Erat quippe in homine, etsi propè adolescente, summum dissimulandi artificium, quod totâ oris specie, lumen quoddam hilaritatis ac modestiæ præ se ferente, mirum in modum juvabatur. Color scilicet illius imprimis egregius, lœti oculi, incessus sedatus ac liberalis, qui equo praesigni sœpius, ut se populo os.tentaret, sublimîs per urbem vehebatur ; idem quoque vultus et constans in multiplici actione varietatis similitudo. Hâc ingenii agilitate odium suum, quod adversùs Janetinum jamdudùm concoquebat, cujusque suffusa nota nonnulla in ipsius ore anteà apparebat, totum intra animi lalebras abdiderat, et specie quâdam amoris singularis ilium adortus, quicquid in illius corde suberat opinionis incommodæ, id prorsus deleverat ; et tum humanissimè praesalutando, tùm domi conveniendo ac consilia communicando, interdum et ipsius lîberos in sinum acceptos coram parente deosculando, in arctissimam ejus familiaritatem irrepserat. Adductis igitur in societatem facinoris præter alios Joh. Bapt. Franco Verrinâ, Raphaële Sacco , jurisconsulte Savonensi, et Vincentio Calcaneo, Fliscus, morae impatiens, propositum maturat, eique conficiendo secundam januarii noctem constituit.
Jam specie triremis armandæ et prædatum mittendæ , re cum ipso Janetino communicatâ, ut omnem suspicionem amoveret, homines coegerat, qui ipsî a P. Aloisio Farnesio libenter submissi et ex suae ditionis oppidis lecti, frequentes convenerant. Id clam Andreâ factum, quôd Fliscus de eâ re Janetino sermônem conferens, « Metuere se diceret, ne, si resciret ille, propter pactas inter Carolum V et Solimannum, Turcarum impera-
