torem, inducias, absque dubio id fieri vetaret« » Nec contentus his militibus Fliscus, etiam prætorianos qui aut suæ ditioni subditi erant, aut ipsius beneficio militiae adscripti, sollicitavit : quod a Jocanto Corso, militum tribuno, cùm vespere præsidium recenseret animadversum, scrutatis militum contuberniis, et reperto eos ad Fliscum commeâsse , continuo ad civitatis præfectos, atque ad ipsum Auriam perlatum est. Verùm ille mox a Janetino de Flisci consilio, quod ab eo sibi communicatum dicebat, certior factus, non solùm quod erat minimè suspicatus est, sed etiam ab ipso Janetino exoratus, quominùs milites, uti ferebatur, prædatum mitterentur, non impediit. Jam nox advenerat facinori destinata, quâ armatos homines evocatos occulté in ædes suas , quæ in suburbii clivo ab aliis insulæ instar omninô separatæ erant, introduxit, januam strenuis satellitibus custodiendam committit, ità ut ingredientibus omnibus pateret, exeuntibus, præterquàm conjuratis, clausa esset. Tum habitâ in Janetini et Auriacorum tyrannidem oratione, consilium suum iis aperit, additis minis , « injuriam in eos, qui in consilio, quod communi omnium causâ susceptum sit, ducem tam egregii facinoris deseruerint, tanquàm proditionis reos, se vindicaturum. » Pavidis silentium pro assensu fuit ; nonnulli tamen vanitatis collaudato consilio, « sequi paratos se, quô dixisset, altâ voce proclamant. » Quo audito, uxor propè, animo consternata, manantibus per ora lacrymis, quod triste infausti exitûs omen fuit, et viri genibus advoluta, obtestari cœpit, « ut a tam fœdo et periculoso incœpto desisteret. » Sed frustrà, nam nihil uxoris lacrymas moratus, factâ spe felicis successûs, eam prope diem principem Genuensium salutatum iri spondebat, verba subjiciens : « Aut non me videbis ampliùs, aut crastinâ die minora infra te videbis omnia. » Quibus dictis, ità partito agmine, ut frater Cornelius portam Arcûs,
