IV.
Et quamvis haec quidem sunt bona corporis,
tamen vocaverit ea quispiam praenuncios et quasi comites
illarum, in quas perfectam diduximus virtutem,
formarum. Iam vero primas dotes animae, quae a
natura, sine praeceptoris industria illi contigerunt, easque
virtutis partes, miraretur quis, in eo quales quantaeque
fuerint, quas Plato naturae philosophicae vult esse
elementa. Nam erat insigni memoria, et ingenio, et
magnificentia praeditus, comis, amicus, et quasi
necessarius veritatis, iustitiae, fortitudinis, temperantiae;
nequaquam enim prudens mendacium admittebat, sed
oderat vehementissime, fugam vero mendacii atque
veritatem amabat. Ac me hercle necesse est, qui tanto
studio veritatem esset prosequuturus, ut eius statim a
puero summe cupidus fuerit; est enim veritas omnium
bonorum principium Diis et hominibus. Sed et
corporis voluptates contempsisse, ac temperantiae fuisse
quam amantissimum, convincet vel solum ad
perdiscendas disciplinas ac studiorum omne genus desiderium,
summaque propensio, quae sane belluinam atque
illiberalem voluptatem nunquam ingenerari sinunt,
animae quidem ipsius ex se ipsa sinceram delectationem
possunt excitare. Ab avaritia vero, dici non potest,
quam fuerit alienus, ut etiam parentum, quamvis
ditissimorum, divitias puer contempserit propter
incredibile studium philosophiae. Quamobrem et ab
illiberalitate procul aberat, et a rerum cura minorum, cum
esset universi et rerum divinarum atque humanarum
studiosissimus. Ex tali mente nactus animi
magnitudinem, nihili faciebat humanam vitam, nec, ut alii,
mortem quicquam esse grave putabat. Omnia vero,
quae caeteris formidanda videbantur, nequaquam
pertimescebat, hac affectione sola naturali, quam non alio
virtutis nomine quam fortitudinis appellari convenit.
Ex his autem iam omnibus, etiam iis, qui periculum
