Pagina:Recueil des Historiens des Gaules et de la France, tome1.djvu/51

xlj

PRÆFATIO.

extis de futuris divinabant. « Ubi de magni momenti rebus, inquit Diodorus Siculus[1], consultatio incidit, mirandum et incredibilem ritum observant. Hominem quem immolant, supra transversum pectoris septum ense feriunt : quo cæso prolapsoque, tum è casu et convulsione membrorum, tum è cruoris fluxu quid eventurum sit præsagiunt ». Hi vates sacrificare non poterant nisi Druidibus præsentibus et auspicibus : hinc fit ut istis quoque ars divinandi tribuatur. « In Gallia Druides sunt, ait Cicero[2], è quibus ipse Divitiacum Æduum hospitem tuum laudatorem cognovi, qui et naturæ rationem, quam Physiologiam Græci appellant, notam esse sibi profitebatur, et partim auguriis, partim conjectura, quæ essent futura, dicebat ». Mirum sanè videtur omnes ferè Scriptores, qui de Druidibus sermonem fecere, ritus quosdam ab iis summa cum religione adhibitos silentio prætermisisse, quorum memoriam Plinius posteris prodidit[3]. Omnium celeberrima ea est, quam circa viscum servabant, ceremonia : hanc sic describit : « Nihil habentViscum. Druides visco et arbore in qua gignitur, si modò sit robur, sacratius. Jam per se roborum eligunt lucos, nec ulla sacra sine ea fronde conficiunt… Est autem id rarum admodum inventu, et repertum magna religione petitur : et ante omnia sexta Luna, quæ principia mensium annorumque his facit, et sæculi post tricesimum annum, quia jam virium abundè habeat, nec sit sui dimidia. Omnia sanantem appellantes suo vocabulo, sacrificiis epulisque rite sub arbore præpa- Pag. 308. L. 1. de Divinat. pag. 662. Lib. 16. cap. 44. pag. 62.

Tom. I.

F