Materiam an nigros semper sumetis ocellos,
20Certent quae aut dominae labra rubore rosis?
Pro pudor! idne viri est moderantis cuncta? sacerdos
Phoebi hic? degeneres ah procul este procul.
Odi inopes rerum versus, odere severum,
Queis est permissum carminis arbitrium;
Nedum immunda probent puris indigna Camenis
Cum grege quid nobis est, Epicure, tuo?
At prius aonios potare libentius haustus
Sit cordi, afflatu mens caleatque Dei.
Quaerite secessum, vulgares spernite coetus,
30Ac memori mundi corde putate vices.
Carminibus quot digna inerunt! quis laude negabit
Rem miram aut celebrem posse carere virum?
Nec satis est, Batavus tales vult esse poetas
Maecenas[1] quales aurea saecla dabant.
Annuo: gemma nitet veluti quam mordeat aurum,
Sic pulchro et dulci carmine vera movent.
Sub coelo nutrita tuo pulcherrima vatum
Cara mihi soboles floruit, Italia.
His ego laetabar; tuque o mea cura, Pavesi,
40Vatibus e tantis une superstes eras.
Occidis ipse modo? o factum male! vidimus in te
Et studium sollers dives et ingenium.
Arte quid hac posses tua sunto poemata testes,
Quae, Francisce, tuum nomen ad astra ferunt.
Seu canis exactum patria tellure tyrannum[2]
Dum patriae dextras unus obarmat amor;
- ↑ Henricus Hoeufft auctor certaminis poetici.
- ↑ Fasti Insubrici.
