Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/113

109

in calamitates nostri aevi.

Indignata suos fines, subiectaque circum
More novi spumis obruit arva maris.
Sed nec aqua caruere domus, somnoque iacentes
Vix tacto externat maximus imbre pavor.
Ah! quoties subit, infelix, tua, mater, imago,
 30Et videor casus aure bibisse tuos:
Nox erat, alta quies fessos infusa per artus
Lenibat solido naviter acta die,
Meque meumque virum somno torus unus habebat
Devinctos; natae pone cubile meae.
Parva quiescebas, speciemque simillima, nata,
Caeliti, et ipsa, oculis plus mihi cara meis.
Cum subito tundit gemitus lacrymabilis aures
E tecto nostrum quod prope limen erat.
Passa viri fodicare latus vix non sine multo
 40Angore, haud cunas sat tetigisse semel.
Ingeminat clamor, circum iam fundimur undis,
Unica spes miseris visa parare fugam.
Infelix cum patre parens, spem pascis inanem,
Pro cunis gelidas perdita stringis aquas.
Dum rapidis moriens fundo absorberis in imo
Vorticibus carum dextra requirit onus.
Euganei nant campi, quaque iuga egit arator
Nunc vehit ereptos navita lintre neci.
Idque parum visum superis, nisi letifer urbes
 50Excuteres dorso, mulciber, ipse tuo.
Urbs erat Inarimes medicis uberrima lymphis,
Multi sanandis quo coiere malis.
Hanc subito assurgens tremitu vulcanus iniquo
Subruit, excussit cumque colente domos.