| Iam nunc in presentia presulis beati |
| Mittat in me lapidem neque parcat vati, |
| Cuius non est animus conscius peccati. |
| Sum locutus contra me quicquid de me novi |
| Et virus evomui, quod tam diu fovi. |
| Vetus vita displicet, mores placent novi. |
| Homo videt faciem, sed cor patet Iovi. |
| Iam virtutes diligo, vitiis irascor, |
| Renovatus animo, spiritu renascor; |
| Quasi modo genitus novo lacte pascor, |
| Ne sit meum amplius vanitatis vas cor. |
| Electe Colonie, parce penitenti |
| Et da penitentiam culpam confitenti! |
| Feram quicquid iusseris, animo libenti. |
| Parcit enim subditis leo, rex ferarum, |
| Et est erga subditos inmemor irarum. |
| Et vos idem facite, principes terrarum! |
| Quod caret dulcedine, nimis est amarum. |
De captione et morte Henrici imperatoris filii, ad cuius funus frater Lucas Apulus predicavit.
Porro millesimo supraposito, silicet
Anno Domini MCCXXXIII, tempore pape Gregorii noni, in mense Maii, tempore Alleluie Fridericus imperator Romanorum cepit Henricum regem Alamannie, filium suum rebellem sibi, eo quod contra voluntatem suam Lombardis adheserat, quem diu in vinculis tenuit. Cumque a castro Sancti Felicis duceretur ad aliud castrum, ut adhuc in vinculis teneretur, affectus tedio et tristitia precipitavit seipsum per quoddam precipitium et mortuus est. Congregati sunt igitur principes et barones, milites et iudices, ut sepelirent eum, absente imperatore. Cum quibus etiam affuit frater Luchas Apulus ex Ordine fratrum Minorum, cuius est sermonum memoria, ut secundum consuetudinem Apulie predicaret ad funus. Et ex libro Geneseos XXII proposuit thema dicens: Arripuit Abraham gladium, ut immolaret filium suum. Et dixerunt iudices et litterati qui ibi erant: ‛Talia dicet hodie frater iste, quod imperator auferet
