LIB. III. - CAP. III. 61
dasque munitiones, si qua posset[1], acies hostium instructa occurrit. Quorum ingentem multitudinem quum ostenderet subiecta late planities; consui ut loco paucitatem suorum adiuvaret, flectit paullulum in clivos agmen; inde signa in hostem obvertit. Romanorum impetum non tulerunt Etrusci, versisque signis, fuga effusa castra repetunt. Equites romani praevecti per obliqua campi, quum se fugientibus obtulissent, omisso ad castra itinere, montes petunt; inde inermi pene agmine ac vexato vulneribus in silvam Ciminiam ab Etruscis penetratum, quae erat tum invia, et nulli ad eam diem, ne mercatorum quidem adita. Consul hostes persecutus, caedit fugatque, et late depopulato agro, victor in castra redit.
Hac expeditione consulis motum latius, quam profligatum bellum; vastationemque sub Ciminii montis radicibus iacens ora senserat, conciveratque indignatione non Etruriae modo populos, sed Umbriae finitima. Itaque quantus non unquam antea exercitus ad Sutrium venit. Sed commisso proelio, res romana superior fuit; et caesa aut capta hostium millia ad sexaginta. Itaque a Perusia, a Cortona et Aretio, quae ferme capita Etruriae populorum ea tempestate erant, legati pacem foedusque ab Romanis petentes, inducias in triginta annos impetraverunt.
Neque ita multo post, Romanis in Etruria iterum bellum ingens multis ex gentibus concitur; cuius auctor Gellius Egnatius ex Samnitibus erat. Tusci fere omnes conciverant bellum; traxerat contagio proximos Umbriae populos; et gallica auxilia mer-
- ↑ Si qua parte posset.
