aspirato ipsum g. nonnumquĩ traducimus, ut αράyπs aragne. Alii uero iuxta liatu, am graecam cum ch aspirato scribunt, ut in ea dictione uidebimus. Quin et yνοσοσ gnosis. Vnde Gnosiaque ardentis, decedat stella coronae. Consueueruntt etiam maiores nostri Varrone teste libro primo de origine linguae latinae, ubi nos nunc n poniuns ante g uel c ipsum g loco. n. graecorum more describere. Et ubi nos angulus illi aggulus cum duplicato g. uunnotare, ubi nos anguilla, illi sgguilla, quin iggerunt pro ingerunt, a gceps pro anceps, emgchises pro Anchises et similia, quae omnia Accium nostrum obseruasse affirmant. MIutatur etiam. g, in uerborum praeteritis, ut ostendunt Papyrianus et Priscianus, quandoque in. ct. ut agor actor, legor lectus, pingor pictus. aliquando in s. ut spargo spatsi, mergo mersi. nonnumquĩ in x ut rego rexi, pingo pinaei.
DE Aspiratione.
H Vt ostendunt grammatici ni l̃a non est, sed aspirationis nota, nec aliud littera nisi figuram, et # in uersu inter alias litteras a nobis descrbit detinere pot. Duod sane ad uim litterae minime sufficere ualet, quia sic quoque numerorum formae quaedam potestatem litterarum detinerent. Praeter hoc autem nec uocalis nec consonans esse potest, quare nec littera, non quidem uocalis, quia a se uocem non habet, nec uero consonans, quia nec semiuocalis est nec muta, non quidem semiuocalis, cum nulla syllaba latina uel graeca per integras dictiones in eam desinat, ut in sequentibus ostendemus. non etiam muta cum in eadem syllaba cum duabus mutis bis ponatur, ut phthius, Erichthonius. At nulla syllaba plus duabus mutis iuxta se positis hrunte pont, nec plus tribus consonantibus continuari ualet, ut latius Priscianus noster hoc ipsum dispiutauit. Sed ad alia tendentes comperimus Papyriano auctore libro secundo de otthographia latinos nostros figuram plenam cuiusdam graecae lruntae ad nos pro aspiratione traduxisse, quae apud illos uocalis est, et sub hac forma I scribitur, atque ita uocat. Nam ut supra ostendimus, post qnoque alias uocales hae litterae s et ω mega a graecis compertae fuerunt, ante quas nec aspirationem graeci nec latini habebant, ut etiam in quibusdam antiquissimis inscriptionibus tam graecorum quĩ latinorum usque ad haec tprunta ego ipse aspexi. Sed cum a diligentissimis grammaticis primum graecis deinde latinis spuns quandoque diuersissimus in litterarum pronumciatione annotari posse uideret, uisum est aeolibus primum effugientibus spiritus asperitatem. F. digamma pro aspiratione in quibusdam dictionibus uti. Quos antiqui romani sequentes loco aspirationis ipsum digamma quandoque etiam apponebant. Vnde cum pro illo postea. u. consonantem surrogarent, etiam numc ubi illi ft ς πέρα nos uespera scribimus et proferimus. Et primum teste eodem Papyriano fespera scribebamus. Item illi Fεστς nos uestis, et primum festis dicebamus. Verum attici comperta uocali diuidere illam cperunt, et partem quidem unam uidelicet pro aspiratione accepere. Alteram uero pro nota exilitatis statuere. Nam omnis dictio apud illos a uocali incipiens uelnota aspirationis, uel exilitatis annotatur, Sed cum iuniores aeoles teste Censorino facilius semicirculum describerent, uelquia forte propinquior ad formam digammae esseuidebatur, ccperunt aspirationem in similitudinem. c. nostri describere, quod pene eandem figuram, quam graecum ς detinet habere uidetur, nisi quod non tanta curuitate quanta ipsum. c. nostrum uels. graecum aspiratio ipsa designatur, ut scilicet apertius priorem formam referre uidet. Rursus et per contrariam formam notam exilitatis annotare statueruntgraeci quae. s. talis est. Et ipsam aspiratioins notam daseam uocant, quam ryllus in libro de accentibus ad Virgilium fatilem dixit, notam uero exilitatis illi psilem, ryllus leuem nominat. Rhemius uero Palaemon
