 XVII |
XIX  |
51. Diē septimō decimō mēnsis Februāriī scrīptum.
Magnum hodiē gaudium per tōtam Britanniam est. Nam Adamantopolis obsidiōne līberāta est! Imperātor novus vincere scit. Initiō mēnsis Februāriī Calēdonēs ēmittit, quī ab oriente impetum in Batāvōs dent; intereā quīnque mīlibus equitum Anglōrum et Austrāliēnsium imperat, ut ab occidente ad oppidum obsessum equitēs. Itaque, dum Batāvus cum Calēdonibus proelium committit, equitēs noctū iter incipiunt. Per trēs diēs calōrem sōlis et pulverem tolerant; multī virī et equī calōre et labōre interficiuntur. Tandem diē quīntō decimō mēnsis Februāriī incolae oppidī pulverem solitō dēnsiōrem in campīs lātīs et apertīs cōnspiciunt. Equitēs ad oppidum appropinquant. Sed vestīmenta eōrum incolīs oppidī ignōta erant. Itaque eī quī in statiōne ante oppidum erant “Salvī sītis!” inquiunt; “Sed quī estis? Unde venītis?” Et equitēs “Ex Austrāliā venīmus” inquiunt “ut oppidum vestrum obsidiōne līberēmus.” “Et Deō sit grātia” inquiunt illī; “nam obsidiōnem iam per trēs mēnsēs tolerāvimus.”—Ōmen est in illō nōmine Adamantopolis. Nam ‘adamanta movēre’ prōverbium est.
52. Amita Antōniō suō multam salūtem dīcit.
S.V.B.E.E.V. Litterae tuae mē magnopere dēlectāvērunt. Dē Adamantopolī obsidiōne līberātā nōs quoque gaudiō triumphāmus. In imperātōre nūlla est mora. Num ācta diurna legis? Noster quīnque et vīgintī mīlia virōrum ēmīsit, quī Batāvum ā merīdiānā parte oppugnent, dum equitēs illī quī Adamantopolim obsidiōne līberāvērunt eum ā septentriōnibus itinere prohibeant. Sed videat imperātor noster nē quid dētrīmentī rēspūblica capiat! Animō ānxia sum. Nam diēs ille Maiūbēnsis appropinquat, quō abhinc annōs ūndēvīgintī colōnī illī Batāvī exercitum Britannicum vīcērunt. Diēs erat septimus et vīcēsimus mēnsis Februāriī. Deus ōmen āvertat! Deus prohibeat nē hic diēs nōbīs iterum āter sit! Det ut hōc annō nōs hostēs vincāmus! Patruus tuus rogat ut tibi suīs verbīs salūtem dīcam. Tū cūrā ut valeās. Haec ego diē vīcēsimō mēnsis Februāriī scrīpsī.
| XVII |
XIX |