112
de congruentiis secundi gradus.
1. Quando
per
est divisibilis. Ponatur
, ita ut
per
non sit divisibilis. Tunc si
vel
, erit
; si vero
atque impar, erit
: tandem si
atque par, habebit
ad
eandem
relationem quam habet
ad
. Reductus est itaque hic casus ad
2. Quando
per
non est divisibilis. Hic denuo duos casus distinguimus.
(A) Quando
. Tunc semper erit
, quando
; quando
vero
, requiritur, ut sit
formae
: denique quando
vel
,
debet esse formae
. Quae conditio si locum habet, erit
.
(B) Quando
est alius numerus primus. Tunc
ad
eandem
relationem habebit quam habet ad
(V. art. 101).
III. Relatio numeri cuiuscunque
ad numerum primum
(imparem) ita
investigatur. Quando
, substituatur loco ipsius
ipsius residuum
minimum positivum secundum modulum a[1]. Hoc ad
eandem relationem habebit
quam habet
.
Porro resolvatur
, sive numerus ipsius loco assumtus, in factores suos
primos
,
,
etc., quibus adiungendus factor
, quando
est negativus.
Tum constat relationem ipsius
ad
pendere a relationibus singulorum
,
,
etc. ad
. Scilicet si inter illos factores sunt
non-residua ipsius
, erit
,
si vero
, erit
. Facile autem perspicitur, si inter factores
,
,
etc., bini aut quaterni aut seni aut generaliter
aequales occurrant, hos tuto
eiici posse.
IV. Si inter factores
,
,
reperiuntur
et
, herum relatio ad
ex
artt. 108, 112, 113, 114 inveniri potest. Reliquorum autem relatio ad
pendet a
relatione ipsius
ad ipsos (theor. fund., atque propp. art. 131). Sit
unus ex
ipsis, invenieturque, (tractando numeros
,
eodem modo ut antea
et
illis respective maiores) relationem ipsius
ad
aut per artt. 108 — 114 determinari
posse (si scilicet residuum minimum ipsius
nullos factores primos
impares habeat), aut insuper a relatione ipsius
ad numeros quosdam primos
ipso
minores pendere. Idem valet de reliquis factoribus
,
etc. Facile iam
- ↑ Residuum in signific. art. 4. — Plerumque
praestat residuum absolute minimum accipere.