Pagina:Gauss, Carl Friedrich - Werke (1870).djvu/99

E Wikisource
Haec pagina emendata est
89
residua et .


118.

Numeri quorum residuum est , ex tabula II. inveniuntur hi: 3, 11, 13, 23, 37, 47, 59, 61, 71, 73, 83, 97, inter quos nulli sunt formae vel . Nullos autem omnino numeros formarum , dari, quorum sit residuum, eodem prorsus modo, ut in artt. 112, 113, 117, comprobari potest, quare hoc negotio supersedemus. Habemus itaque collato art. 111 theoremata:


I. Numeri cuiusvis primi formae non-residua sunt tum tum (uti iam in art. praec. invenimus).

II. Numeri cuiusvis primi formae non-residuum est , vero residuum.


119.

Nihil autem per hanc methodum pro numeris formae inveniri potest, qui proin artificia singularia requirunt. Ex inductione quidem facile colligitur, omnium numerorum primorum huius formae residua esse et . Manifesto autem demonstrari tantummodo debet, numerorum talium residuum esse , quia tunc necessario etiam residuum esse debet (art. 111). Ostendemus autem generalius, esse residuum numeri cuiusvis primi formae .

Sit huiusmodi primus atque numerus pro modulo ad exponentem pertinens (quales dari ex art. 54 manifestum, quia submultiplum ipsius ). Erit itaque i. e. sive per divisibilis. Sed patet esse non posse , quia ad exponentem pertinet, quare per divisibilis non erit, sed erit, hincque etiam , i. e. erit sive residuum ipsius . Q. E. D.

Ceterum patet, hanc demonstrationem (quae a praecedentibus est independens) etiam numeros primos formae complecti, quos iam in art. praec, absolvimus.

Observare adhuc convenit, hanc analysin ad instar methodi in artt. 109, 115 usitatae exhiberi posse, at brevitatis gratia huic rei non immoramur.


I. 12